Κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου γιορτάζεται η ειρήνη και η ενότητα στην Ευρώπη, όπως θεμελιώθηκε μετά τον Β‘ Παγκόσμιο Πόλεμο.
H Ημέρα της Ευρώπης συμβολίζει την ειρήνη και την ευημερία που η ΕΕ εξασφάλισε στους ευρωπαϊκούς λαούς αμέσως μετά την πιο ανθρωποκτόνα και καταστροφική σύρραξη της ιστορίας. Η φετινή επέτειος φέρει έντονους συμβολισμούς.
Συμπίπτει με την 75η επέτειο της ιδρυτικής συνθήκης της ΕΟΚ αλλά και με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Για μας τους Έλληνες, υπεισέρχεται ανάμεσα στη 200η επέτειο της Εθνεγερσίας και προηγείται της εκατονταετηρίδας του οριστικού ενταφιασμού της Μεγάλης Ιδέας το 1922. Η σύμπτωση αυτών των επετείων μας καλεί να ενσκήψουμε στην πλοκή του εθνικού αφηγήματος με αυτό της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Κοινός τόπος όλων των Ευρωπαίων είναι ο αποκαλούμενος από τον ιστορικό Timothy Snyder «μύθος του σοφού έθνους». Σύμφωνα με αυτόν, τα εθνικά κράτη προϋπήρχαν της ΕΕ. Μέσα από τη θηριωδία των παγκοσμίων πολέμων αντιλήφθηκαν την αξία της ειρήνης. Παραμερίζοντας τα μίση του παρελθόντος, δημιούργησαν την ΕΕ. Χάρη στη μερική αλήθεια που περιέχει αυτός ο σαγηνευτικός μύθος, γίνεται αποδεκτός χωρίς δισταγμό.
Αν όμως από την αιματοχυσία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχαμε μάθει την αξία της ειρήνης, η Ρωσία, η Λευκορωσία και η Ουκρανία που μέτρησαν περί τα 20 εκατομμύρια θύματα θα έπρεπε να είναι τα πιο φιλειρηνικά κράτη. Η μεταπολεμική ιστορία των δυτικο-ευρωπαϊκών κρατών επίσης καταρρίπτει το μύθο αυτό αφού κι αυτά επιδόθηκαν σε αιματηρούς αποικιοκρατικούς πολέμους στην Ασία και την Αφρική αμέσως μετά το 1945. Στην πραγματικότητα, ο μύθος του σοφού έθνους επέτρεψε στους Ευρωπαίους να ξεχάσουν τόσο τις ήττες τους στους αποικιοκρατικούς πολέμους όσο και τα θύματά τους. Παράλληλα, βοήθησε τις καταρρέουσες ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες να βρουν τη νέα τους θέση στο διεθνές στερέωμα χάρη στο οικονομικο-κοινωνικό θαύμα που συντελέσθηκε στην Ευρώπη μετά το 1945.
Ο μύθος του σοφού έθνους εμπεριέχει και δεύτερη ανακρίβεια. Η ΕΕ δε συστάθηκε από εθνικά κράτη αλλά από καταρρέουσες αυτοκρατορίες. Κατά την ένταξή τους στην ΕΕ, τα περισσότερα δυτικο-ευρωπαϊκά κράτη δεν είχαν υπάρξει ως εθνικά κράτη για αιώνες. Προσχώρησαν στην ΕΕ αμέσως μόλις διαπίστωσαν τη συρρίκνωσή τους στην ευρωπαϊκή τους επικράτεια. Εθνικά κράτη υπήρξαν ωστόσο στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Τα κράτη αυτά υπήρξαν κτήσεις των πολυεθνικών αυτοκρατοριών που κατέρρευσαν το 1918 και στη συνέχεια αντικείμενο διαδοχικής γερμανικής και σοβιετικής ηγεμονίας. Η διαδικασία ένταξης στην ΕΕ – η «επιστροφή στην Ευρώπη» κατά τον Václav Havel – ξεκίνησε την επαύριο της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού με αποτέλεσμα κι αυτά τα κράτη να μεταπηδήσουν σχεδόν ακαριαία από την αυτοκρατορία στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Λησμόνησαν όμως αμέσως τους λόγους που υπαγόρευσαν την ένταξή τους στην ΕΕ, παρόλο που η περίοδος 1918-1948 είχε καταδείξει την αποτυχία του εθνικού κράτους ως μοντέλου διακυβέρνησης.
