ΤΟ 2021, ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, είναι και «έτος Δημήτρη Χορν». Δεν είμαστε σίγουροι αν κάτι έχει ήδη ειπωθεί επίσημα, από φορείς κρατικούς ή μη, όμως εφέτος, και πιο συγκεκριμένα στις 9 Μαρτίου, συμπληρώνονται 100 χρόνια από την γέννηση τού μεγάλου ηθοποιού. Το παρόν κείμενο, που δημοσιεύεται με αφορμή την συμπλήρωση 23 ετών από τον θάνατο τού Δημήτρη Χορν (16 Ιανουαρίου 1998), ας ιδωθεί ως ένας πρώτος, μικρός φόρος τιμής στο έργο και τη μνήμη του.
Ο γιος του Παντελή Χορν και της Ευτέρπης Αποστολίδη γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1921, σε ένα ξενοδοχείο της οδού Σταδίου, και πέθανε στις 16 Ιανουαρίου του 1998. Υπήρξε ένα ζωηρό αγόρι, αριστοκρατικής καταγωγής, με παππού Αυστριακό, ένα αγόρι πάντα ερωτευμένο, που έγραφε μελαγχολική ποίηση. Θυμόταν χιουμοριστικές λεπτομέρειες της νηπιακής ηλικίας, εκείνης της υπερδραστήριας συναισθηματικής περιόδου του, με πρωταγωνίστριες τα κορίτσια του, τη Φωφώ, τη Μαρία, την Μπουμπού, τους αξέχαστους προσχολικούς έρωτές του. Θυμόταν γελώντας, το πόσο προσπάθησαν με την Μελίνα να… ερωτευτούν, χωρίς όμως, κανένα αποτέλεσμα. «Στάθηκε αδύνατο, όσο κι αν αγωνιστήκαμε και να την ερωτευτώ και να με ερωτευτεί…».
«Θα υπάρχω ως μακρινή ανάμνηση, ως μια γνωριμία που προσέφερε ευκαιρία για κρίσεις, συγκρίσεις και παραδείγματα προς αποφυγήν. Ένας συμπαθής εφιάλτης! Ο Χορν –θα λες–, Θεός σχωρέσ‘ τον, ήταν υποφερτός ανυπόφορος!». Έτσι έλεγε, λίγο πριν από το τέλος.
