Το deal έλεγε «ποδόσφαιρο και φλογέρα». Οι γονείς της Αθανασίας Μωραΐτου ήταν διστακτικοί απέναντι στη διάθεση της ταλαντούχας κόρης τους να ασχοληθεί με το λαοφιλέστερο των αθλημάτων. Ήθελαν να προσθέσουν και μια ακόμη δραστηριότητα. Το «αστέρι» της Εθνικής Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, αν και έχει γερά πνευμόνια, άντεξε μόλις δύο εβδομάδες να… φυσάει μια φλογέρα. Μαζί και η δασκάλα της. Η ασπρόμαυρη μπάλα ήταν μονόδρομος για το κοριτσάκι που από τριών ετών ήθελε να σουτάρει και να μοιράζει πάσες.

Η 23χρονη αριστεροπόδαρη γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1997 στο Βάιμπλινγκεν και από νωρίς ξεχώρισε στο άθλημα, τόσο πολύ! Ακόμη κι ανάμεσα στα αγόρια. Με ομάδες αγοριών αγωνιζόταν αρχικά, καθώς το επίπεδο στις αντίστοιχες των κοριτσιών δεν ήταν το ίδιο καλό. «Με τα αγόρια έπαιξα πολλά τουρνουά και είχα αναδειχθεί καλύτερη παίχτρια», τόνισε.
Η καρδιά διάλεξε την Ελλάδα

ΕΙναι αλλιΩς να τραγουδάς τον Εθνικό Υμνο της ΓερμανΙας και αλλιΩς της ΕλλΑδας

Μόλις πέρασε το κατώφλι των ομάδων των κοριτσιών έγινε αμέσως αντιληπτή! «Με είχαν επιλέξει και για την Εθνική Γερμανίας και είχα παίξει στην Κ15 και στην Κ16», επεσήμανε. Η Αθανασία όμως δεν είχε δίλημμα όταν κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στις παροχές και την οργάνωση της Γερμανίας και στην Ελλάδα. Η καρδιά της σκίρτησε για τη γαλανόλευκη. «Με κάλεσαν στο τηλέφωνο για να μετάσχω στην Εθνική Ελλάδας και εννοείται είπα ναι. Επειδή είμαι Ελληνίδα ήθελα οπωσδήποτε να παίξω για την Ελλάδα! Είναι αλλιώς να τραγουδάς τον Εθνικό Ύμνο της Γερμανίας και αλλιώς της Ελλάδας. Το συναίσθημα είναι διαφορετικό. Μπορεί να μην έχω τα πλεονεκτήματα που θα είχα με τη Γερμανία, αλλά είμαστε σαν οικογένεια στην Ελλάδα και έχεις όρεξη να παίξεις, θες να πηγαίνεις. Η Γερμανία έχει την οργάνωση και γίνονται όλα στην ώρα τους.

Η Ελλάδα είναι άλλη κατηγορία. Όμως, επειδή είμαι με την Εθνική Ελλάδας, έχουμε οργάνωση. Δεν μου λείπε αυτό το στοιχείο της Γερμανίας. Αν ζούσα στην Ελλάδα θα μου έλειπε η οργάνωση, αλλά κυρίως πάω για διακοπές στο εξοχικό μας στην Ασπροβάλτα. Η Ελλάδα είναι η χώρα μου. Είναι έρωτας. Την αγαπάω πάρα πολύ».

Έπαιξε σε γερμανικές κατηγόριες τόσο στις μικρές ηλικιακές κατηγορίες (FSV Waiblingen, VfL Sindelfingen) όσο και στις μεγαλύτερες (VfL Sindelfingen, BV Cloppenburg) και στα 17 της έκανε το ντεμπούτο της με την Εθνική Ελλάδας, σε παιχνίδι με τη Νορβηγία! «Μπήκα αλλαγή σε αυτό τον αγώνα και τραυματίστηκα, γι‘ αυτό δεν θυμάμαι το σκορ. Είχαμε χάσει», τόνισε. Πριν φύγει για την Αμερική, όπου σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο της Ν. Αλαμπάμα και παίζει στο κολεγιακό πρωτάθλημα έκανε την πρακτική της για έξι μήνες στη Mercedes. «Εδώ, στο κολέγιο έχω και σπουδές και ποδόσφαιρο. Εννοείται οι σπουδές μου πολύ σημαντικές. Βέβαια, το κολεγιακό πρωτάθλημα είναι πολύ επαγγελματικό. Δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα. Θα έλεγα ότι η Αμερική είναι το Νο 1 στο ποδόσφαιρο γυναικών!».

Ωστόσο, δεν σκέφτεται να ξετυλίξει το ποδοσφαιρικό της όνειρο, πέρα από τον Ατλαντικό.

Στην Εθνική με αριθμούς
• 6 αγώνες προκριματικά Euro Κ’17
• 3 αγώνες προκριματικά Euro K‘19
• 22 αγώνες με την εθνική γυναικών


«Ποτέ δεν ξέρεις τι πρόταση μπορεί να προκύψει εδώ, αλλά πιο πολύ θα ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Θέλω να είμαι σε ομάδα πρώτης κατηγορίας. Από ‚κει και πέρα αν είναι Αγγλία, Γαλλία ή Γερμανία δεν έχω πρόβλημα». Επειδή παίζει στο κολεγιακό πρωτάθλημα δεν επιτρέπεται να έχει προς το παρόν κάποιο μάνατζερ. «Μπορεί να χάσεις την υποτροφία σου», εξήγησε, πριν αναλύσει τι είναι γι‘ αυτή το ποδόσφαιρο. «Είναι, πάθος! Αγάπη! Οικογένεια!

Είναι πάρα πολύ ωραίο το συναίσθημα να κάνεις αυτό που αγαπάς πολύ. Η αγάπη μας μάς κρατάει στο ποδόσφαιρο των γυναικών. Εμείς δεν κερδίζουμε τα ίδια χρήματα με τους άνδρες.

Σε πέντε χρόνια από τώρα θα ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο και εύχομαι να γίνει αυτό σε κάποια καλή ομάδα πρώτης κατηγορίας και αν έχω χρόνο να δουλεύω και κάπου, παράλληλα. Στην Ελλάδα θα μπορούσα να με φανταστώ στο τέλος της καριέρας μου, καθώς το επίπεδο στο ποδόσφαιρο γυναικών, δεν είναι όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη».

Να πιστεύεις πολύ στον εαυτό σου!

Χαίρεται όταν βγάζει καλές μπαλιές, ασίστ, γκολ και της αρέσει να παίζει δεκάρι, κέντρο. «Με προτιμούν επειδή είμαι ομαδική και βγάζω κάθετες μπαλιές!». Δεν της αρέσει τυχαία ο Μέσι, όπως και η Μπαρτσελόνα… Στην Ελλάδα στηρίζει τον ΠΑΟΚ και στη Γερμανία τη Στουτγάρδη και την Ντόρτμουντ. «Μου έχουν πει ότι μοιάζω στον Μαραντόνα. Ένας φίλος του παππού μου με φωνάζει Μαραντόνα», είπε γελώντας.

Για να πετύχεις πρέπει: «Να είσαι πειθαρχημένος και να το κάνεις με την καρδιά σου. Να το αγαπάς και να το θέλεις. Να πιστεύεις πολύ στον εαυτό σου!». Αυτό πιστεύει και ευχαριστεί την οικογένειά της που ήταν πάντα δίπλα της και τη στήριξε στο μεγάλο της όνειρο, το ποδόσφαιρο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: MARIA KAOUKI
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: INPHO Greg Hellas | Ludger Langosch

Der weibliche Maradona

In der Hoffnung Athanasia Moraitou kommt auf den Geschmack Flöte zu spielen und vergisst dabei den Fußball, schrieben Athanasias Eltern sie beim Flötenunterricht ein.

Obwohl sie starke Lungen hat, hielt der Flötenunterricht nur zwei Wochen. Seit dem ist viel Zeit vergangen. Aber seit dem hat das Juwel der griechischen Nationalmannschaft den Ball nicht aus den Füßen verloren. Die 23-jährige Linksfuß wurde am 2. April 1997 in Waiblingen geboren und war schon in jungen Jahren eine herausragende Fußballerin. Sogar unter Jungen!
Das Herz entschied sich für Griechenland

„Ich wurde auch für die deutsche Nationalmannschaft ausgewählt und habe in der U15 und U16 gespielt“, betont sie. Die Entscheidung, ob sie für die griechische oder die deutsche Nationalmannschaft spielt, war recht einfach zu beantworten. Ihr Herz entschied sich für blau-weiß. „Es ist nunmal ein anderes Gefühl die Nationalhymne Deutschlands und die meiner ursprünglichen Heimat Griechenland zu singen“, meint sie. Ihr war natürlich bewusst, dass die Entscheidung keine einfache war, aufgrund der perfekten Voraussetzungen in Deutschland. Aber das familiäre Gefühl im griechischen Team erleichterte ihr die Entscheidung. Es hat ihr einfach mehr Spaß gemacht, obwohl beim griechischen Verband nicht alles perfekt läuft. Ihre Karriere begann sie bei den Jugendmannschaften des FSV Waiblingen und beim VfL Sindelfingen. Als aktive Spielerin war Athanasia für den VfL Sindelfingen und BV Cloppenburg im Einsatz. Im Alter von 17 Jahren gab sie dann ihr Debüt mit der griechischen Nationalmannschaft, beim Spiel gegen Norwegen. Nach einem sechsmonatiges Praktikum bei Mercedes, führte ihr Weg dann nach Amerika, wo sie an der Universität von Alabama seitdem studiert und mit dem College-Team um die Meisterschaft ringt. Die Möglichkeit gleichzeitig zu studieren und dabei aktiv Fußballzuspielen, wollte sie sich nicht entgehen lassen. Zudem ist der Frauenfußball in Amerika weltweit auf höchstem Niveau. Trotz der perfekten Voraussetzungen in Amerika, blickt sie nach Europa. Genauer in die ersten Ligen Europas. Da man beim College-Fußball keinen Spielermanager haben darf, weil sie dadurch ihr Stipendium verlieren könnte, sind ihr aktuell die Hände gebunden. Egal ob sie in England, in Frankreich oder in Deutschland spielen wird, Fußball ist für sie Leidenschaft, Liebe, Familie! Diese Eigenschaften halten Athanasia beim Frauenfußball, nicht das Geld. In fünf Jahren würde sie am liebsten bei einem Erstliga-Team unter Vertrag stehen und parallel dabei ihren Beruf ausüben. In Griechenland könnte sie sich das Ende ihrer Karriere vorstellen.

Glaube an dich!
Der Inbegriff des Glückes ist für Athanasia, wenn sie Traumbälle und Vorlagen spielt und auch hin und wieder mal ein Tor erzielt. Ihre Lieblingsposition ist das zentrale Mittelfeld. Es ist kein Zufall, dass ihr Vorbild Messi ist. In Griechenland ist sie Fan von PAOK Saloniki und in Deutschland bevorzugt sie Stuttgart und Dortmund. „Mir wurde gesagt, dass meine Spielweise an Maradona erinnert, deshalb nennt mich der Freund meines Opas Maradona“, sagt sie mit strahlendem Lächeln. Für sie sind die wichtigsten Voraussetzungen, um erfolgreich Fußballzuspielen, die Disziplin und der Glaube an sich selbst, gefolgt von Leidenschaft! An dieser Stelle möchte sie sich bei ihrer Familie für die große Unterstützung bedanken. Ohne die Familie, wäre die Verwirklichung ihres Traumes nicht möglich gewesen. Danke!

TEXT: Maria Kaouki
FOTO: INPHO Greg Hellas | Ludger Langosch