Eίναι μυθική η φήμη του Βερολίνου ως μητρόπολη παρακμιακού ηδονισμού και ανένδοτου clubbing με όλες τις καταχρήσεις που έχουν συνδεθεί με τις υπόγειες νυκτερινές δραστηριότητες. Γνωστά ή μυστικά μέρη για να χαθείς εντελώς αλλά και για να βρεις τον εαυτό σου σε αρκετές περιπτώσεις. Δεν είναι πολλές όμως οι αυθεντικές εικόνες που βγαίνουν στη δημοσιότητα από την παροιμιακά μυστικοπαθή κουλτούρα του σκληρού βερολινέζικου clubbing και ακόμα λιγότερες από τον χώρο συνευρέσεων, εξομολογήσεων, και «ανεφοδιασμού» αυτού του σύμπαντος: τις τουαλέτες των κλαμπ.
Στην ταινία του με τίτλο EX, η οποία προβάλλεται αυτές τις μέρες στο film market τμήμα της φετινής Berlinale, o 46χρονος σκηνοθέτης Γιώργος Μαρκάκης «εισβάλλει» με την κάμερα του σ‘ αυτούς τους μυστικούς χώρους, παρουσιάζοντας ένα ωμό και αποκαλυπτικό πορτραίτο της νυχτερινής ζωής του Βερολίνου.
H συνομιλία και η επαφή με αγνώστους στην τουαλέτα ενός κλαμπ υπό την επήρεια ουσιών, μπορεί να είναι το πιο θεραπευτικό πράγμα: «Είναι σαν δωρεάν ψυχανάλυση με ανθρώπους που δεν πρόκειται να με κρίνουν ποτέ».
Η ιδέα ξεκίνησε το 2018 όταν ο Μαρκάκης, που προέρχεται από την Κρήτη αλλά ζει χρόνια στην γερμανική πρωτεύουσα γνώρισε την 38χρονη Ντιάνα Κλιμένοβα, μια από τις πιο χαρακτηριστικές περσόνες του sex club KitKat, ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον αμέσως και αποφάσισαν να γυρίσουν αυτή την ταινία με θέμα το κλειστοφοβικό αλλά συγχρόνως απελευθερωτικό high της εμπειρίας της τουαλέτας ενός underground κλαμπ. Όπως λέει η ίδια, η συνομιλία και η επαφή με αγνώστους στην τουαλέτα ενός κλαμπ υπό την επήρεια ουσιών, μπορεί να είναι το πιο θεραπευτικό πράγμα: «Είναι σαν δωρεάν ψυχανάλυση με ανθρώπους που δεν πρόκειται να με κρίνουν ποτέ».
Περιλαμβάνοντας ένα καστ από αληθινούς «ισοβίτες» της βερολινέζικης κλαμπ σκηνής, η ταινία μοιάζει να ξετυλίγεται σε μια μεγάλη νύχτα ευφορικής αυτοκαταστροφής, αλλά το γύρισμα κράτησε γύρω στους έξι μήνες.
«Πιστεύω ότι οι τουαλέτες είναι το πιο κοινωνικό μέρος ενός κλαμπ», λέει ο Γιώργος Μαρκάκης. «Προσωπικά, θα έλεγα ότι είμαι μάλλον εκτός της κλαμπ σκηνής του Βερολίνου. Μ΄ αρέσει να μισώ αυτήν την πόλη – το Βερολίνο ήταν για μένα ένα ατύχημα, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί μετακόμισα εδώ. Μετά από την ταινία, είναι πιο ξεκάθαρο: η ελευθερία, οι άνθρωποι, οι μουσική. Η πόλη με έκανε αυτό που είμαι τώρα. Στη νυχτερινή ζωή του Βερολίνου, μπορείς να πετύχεις τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους στον κόσμο». ― Με στοιχεία από το Dazed.