H Σοφία Φατούρου, μετανάστρια στην Μελβούρνη στα χρόνια των μνημονίων, περιγράφει τη ζωή στην πόλη και τις ραγδαίες αλλαγές τις οποίες προκαλεί η επιδημία που εξαπλώνεται.
Βράδυ Παρασκευής στο κέντρο της Μελβούρνης. Το γραφείο μας είναι σε coworking space, ακούμε με τον συνέταιρό μου εδώ και ώρα την Ching Ching στο βάθος να παλεύει στο τηλέφωνο. H ομάδα καλλιτεχνών που συμμετέχει στην παράστασή της από το Χονγκ Κονγκ έχει πάθει πανικό, προσπαθεί να σπάσει με κάποιον τρόπο το συμβόλαιό της και να μην έρθει. «Δεν θέλω να τους πιέσω», μας λέει. «Έχουμε ζήσει όλοι έξι μήνες με τον SARS ως γενιά…» «Περίμενε ως τη Δευτέρα», της λέμε. «Η επικαιρότητα θα σε βγάλει από τη δύσκολη θέση.» Την έβγαλε.
Είναι Δευτέρα και ο πρωθυπουργός της Βικτώριας ανακοινώνει ότι είμαστε επισήμως σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Προς το παρόν είναι κλειστά τα πανεπιστήμια, απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις άνω των 500 ατόμων και όσοι επιστρέφουν από ταξίδι στο εξωτερικό οφείλουν να μπουν σε κατ’ οίκον περιορισμό για 14 μέρες.
Η πολυπολιτισμική Μελβούρνη δείχνει αυτή τη στιγμή ξεκάθαρα το πολυπολιτισμικό της πρόσωπο. Το φάσμα των αντιδράσεων ξεκινά από τους τους Ασιάτες που αναβιώνουν το τραύμα τους και αδειάζουν με πανικό ρύζια, χαρτί υγείας και κονσέρβες από τα σουπερμάρκετ και φτάνει στους Αυστραλούς millennials που δεν έχουν κάτι να τους δυσκολεύει στη συλλογική τους μνήμη και συνεχίζουν να πίνουν με εντυπωσιακά χαλαρό τρόπο το ποτό τους. Είναι απογοητευμένοι που ακυρώθηκαν το Grand Prix και το Melbourne Comedy Festival.
Δεν ξέρω σε ποιο σημείο του φάσματος βρίσκονται οι άνθρωποι σαν εμένα που φτάσαμε εδώ τα τελευταία χρόνια. Προσπαθούμε να μη συζητάμε την αγωνία για τους γέρους γονείς μας που είναι πίσω και είναι μόνοι. Δεν είχαμε υπολογίσει φεύγοντας ότι τα πράγματα θα δυσκολέψουν περισσότερο. Ονειρευόμασταν συχνές επισκέψεις στην Ελλάδα, καλοκαιρινές διακοπές και καλύτερες μέρες. Αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε ζοφερά σενάρια. Νιώθουμε παροπλισμένοι.
Μετά το κλείσιμο του Melbourne Arts Centre και του Melbourne Recital Centre η βιομηχανία θεάματος κατέρρευσε επισήμως στην πόλη μέσα σε μια νύχτα. Η κοινωνική μας επιχείρηση είναι ένα μωρό μόλις ενός έτους και τριών μηνών. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό για την δουλειά και πώς πρέπει να προχωρήσουμε με τον φόβο μιας νόσου και την βεβαιότητα μιας νέας οικονομικής κρίσης.
Ο συνεταίρος μου θα επιστρέψει στη βάση του στο Σίδνεϊ σε λίγες ώρες. Εχουμε συνηθίσει να δουλεύουμε ψηφιακά και εξ αποστάσεως, αυτή τη φορά με κοιτά και λέει «Δεν ξέρω πότε θα ξανάρθω, θες να ξεκινήσουμε το podcast μας να έχουμε μια σύνδεση μέχρι να περάσει όλο αυτό;». Βγάζω το zoom recorder και στήνω τα μικρόφωνα.
Μας λείπετε.
* Η Σοφία Φατούρου είναι συνιδρύτρια της Just Gold, του πρώτου creative & consulting agency της Αυστραλίας που λειτουργεί ως πιστοποιημένη κοινωνική επιχείρηση προσφέροντας ευκαιρίες εργασίες σε επαγγελματίες από ευπαθείς κοινωνικές ομάδες
Ρεπορτάζ ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ, kathimerini.gr