Ελισσάβετ Πατρικίου: Μία ασυμβίβαστη Ελληνίδα

Θα την κοιτάξεις και σίγουρα θα σου τραβήξει την προσοχή. Θα την μιλήσεις και σίγουρα θα σε μαγνητίσει με όλα αυτά που έχει να πει. Η Ελισσάβετ Πατρικίου είναι η πρώτη σε πωλήσεις Ελληνίδα συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής και μία από τις καλύτερες Ελληνίδες φωτογράφους στη Γερμανία. Όμως πέρα από αυτά είναι πολλά περισσότερα που δεν θα περίμενες… 

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ήδη από την παιδική τους ηλικία έχουν αποφασίσει τι θέλουν για τη ζωή τους. Έχουν αποφασίσει σε ποια σχολή θα σπουδάσουν, με τι θα ασχοληθούν, άνθρωποι που συνήθως παντρεύονται και κάνουν οικογένεια από πολύ μικρή ηλικία και που σε όλη τους τη ζωή δρουν συντονισμένα για να πετύχουν αυτούς τους στόχους. Σίγουρα η Ελισσάβετ Πατρικίου δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. 

Είναι ένα καθόλου εύκολα εντοπίσιμο είδος γυναίκας, μία ενθουσιώδης προσωπικότητα, που κουβαλά στο σακίδιο της επαγγελματικής της διαδρομής αμέτρητα κλικ. Αν και βρίσκεται μέσα στην πηγή της γερμανικής showbiz και της αστερόσκονης, γοητεύεται μόνο από το αυθεντικό και αποδομεί τη γυαλάδα του επιτηδευμένου. 

Τα μάτια της σε μαγνητίζουν, γιατί εκτός από το υπέροχο χρώμα του ελληνικού γαλάζιου, φέρουν μία γλύκα και μια παιδική πονηριά. 

Είναι παιδί Ελλήνων γκασταρμπάιτερ που ήρθαν στη Γερμανία τη δεκαετία του ’60 αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Γεννήθηκε το 1976 στο Villingen-Schwenningen, στο Schwarzwald και έζησε εκεί για αρκετά χρόνια, μέχρι που μετακόμισε με τη μητέρα της στο Tuttlingen. Η καταγωγή της είναι από τον Βαθύλακκο Κοζάνης, όπου και περνούσε όλα της τα καλοκαίρια και καλλιεργήθηκε η αγάπη της για την ελληνική κουζίνα. 

Δύο πράγματα μπορώ να κάνω καλά και αυτό είναι οι φωτογραφίες και η γαστρονομία. Αυτό είμαι εγώ!

Η φωτογραφία μπήκε στη ζωή της εντελώς συγκυριακά «Δεν ήμουν ένα παιδί που ονειρευόταν από νωρίς με το τι θα ασχοληθεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που μπορούν να κλειστούν σε ένα γραφείο. Στο Tuttlingen που έμενα είχα μόνο δύο επιλογές για επαγγελματική κατάρτιση (Ausbildung). Η μία επιλογή ήταν υπάλληλος ζαχαροπλαστείου και η άλλη φωτογράφος. Επειδή σε εκείνη τη φάση είχα αρκετά παραπανίσια κιλά, όταν μου ανακοίνωσαν τις επιλογές, έριξα το βλέμμα μου στο πάτωμα και είπα «φωτογράφος». Πραγματικά όμως μετά από χρόνια κατάλαβα το πόσο τυχερή στάθηκα σε αυτό, αναλογιζόμενη πόσοι άνθρωποι ψάχνουν σε όλη τους τη ζωή τι είναι αυτό που τους γεμίζει επαγγελματικά. Εγώ δεν το σκέφτηκα και ήρθε σε εμένα και μάλιστα το κάνω με τόση πολλή αγάπη εδώ και 27 χρόνια. Άμα με έβαζες κάπου αλλού, πιστεύω πως θα ήμουν πολύ χάλια. Δύο πράγματα μπορώ να κάνω καλά και αυτό είναι οι φωτογραφίες και η γαστρονομία. Αυτό είμαι εγώ!»

Η πρώτη φωτογραφία

Θυμάται την πρώτη φωτογραφία που έχει τραβήξει ποτέ στη ζωή της «Ήμουν 8 χρονών, χωρίς να ξέρω τι κάνω και χωρίς να ξέρω ότι θα γίνω φωτογράφος. Είχα πάει στο ζωολογικό κήπο με τη μαμά και μου έδωσε τη φωτογραφική μηχανή. Εκεί στην προσπάθεια μου να τραβήξω έναν ελέφαντα, έβγαλα μόνο την ουρά του τυχαία. Για τη μαμά μου αυτή η φωτογραφία είναι τέλεια και λέει ότι από εκεί άρχισε να φαίνεται το ταλέντο μου. Βέβαια ο κόσμος που τη βλέπει μένει να την κοιτάει με ένα παγωμένο χαμόγελο» εξηγεί και γελάει. «Ας πούμε ότι έκανα τέχνη!»

Το πρώτο ταξίδι στη θάλασσα

Αφού τελείωσε με την κατάρτισή της ως φωτογράφος, έκανε το πρώτο της ταξίδι στην Κρήτη όπου εργάστηκε στον τομέα του αγροτουρισμού. «Κάθε καλοκαίρι που πηγαίναμε με άδεια στην Ελλάδα, ο μοναδικός προορισμός ήταν το χωριό μου στο Βαθύλακκο Κοζάνης. Αυτό ήταν Ελλάδα για μένα! Ανυπομονούσα πολύ να τελειώσω τις σπουδές μου και να πάω στην Ελλάδα να δουλέψω σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, να γευτώ κι εγώ επιτέλους αυτό το περιβόητο γαλάζιο της Ελλάδας και να μάθω καλύτερα τα ελληνικά. Έτσι αποφάσισα να πάω στην Κρήτη και να δουλέψω πάνω στον αγροτουρισμό. Βρέθηκα σε ένα μικρό χωριό και μαζί με μία ομάδα στήναμε ένα περιοδικό μέσω του οποίου προωθούνταν τα τοπικά προϊόντα ενός γυναικείου συνεταιρισμού. Μπορεί τώρα ο αγροτουρισμός να είναι μοντέρνος και κουλ, όμως εκεί πριν 20 χρόνια δεν ήξερε κανένας τι είναι αυτό και ήταν αρκετά πρωτοπόρο πρότζεκτ».

Από Στουτγκάρδη για Αμβούργο

Μένει ένα χρόνο στην Κρήτη και επιστρέφει πίσω στη Γερμανία. Ζει στη Στουτγκάρδη για περισσότερο από 10 χρόνια όμως η θύμηση της ελληνικής θάλασσας είναι αυτή που δεν μπορεί να την κρατήσει εκεί. Έτσι αποφασίζει να μετακομίσει σε μία γερμανική πόλη που συνδυάζει την καλλιτεχνία με το υδάτινο στοιχείο, στο Αμβούργο. «Η επιλογή του Αμβούργου για τη ζωή μου ήταν μονόδρομος. Χρειάζομαι το νερό στη ζωή μου για να είμαι καλά. Όποτε είμαι στρεσαρισμένη κατεβαίνω στο λιμάνι, κάνω βόλτα με το πλοιάριο και εκεί είναι σαν να παίρνω και πάλι αναπνοή. Ήρθα εδώ στα 30 μου, τώρα είμαι 43 και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Η μητέρα μου είχε μείνει πίσω στη Στουτγκάρδη, αλλά πλέον έχει φύγει κι εκείνη στην Ελλάδα. Στη Γερμανία είμαι μόνη μου, δεν έχω συγγενείς εδώ».

Η σχέση με τη μητέρα της

Μιλά για τη μητέρα της με πολλή αγάπη και απέραντο θαυμασμό «Οικογένεια για μένα σημαίνει μαμά. Είναι μια γυναίκα που έκανε τη δική της ζωή, πήγε στη Γερμανία μόνη της, τα άφησε όλα στην Ελλάδα. Περιποιούνταν πολύ τον εαυτό της, είχε ωραίο ντύσιμο και ήταν πολύ δυναμική και δραστήρια. Πάντα τα κατάφερνε όλα μόνη της, με τη δουλειά της, με τα δικά της χρήματα, ποτέ δε στηρίχθηκε στις πλάτες άλλων. Η μαμά μου από μικρή με αποκαλεί “πουλί μου… πουλάκι μου!” γιατί πάντα διεκδικούσα την ελευθερία μου. Έχουμε πολύ διαφορετικά βιώματα. Εκείνη ήταν γκασταρμπάιτερ σε εργοστάσιο και εγώ είμαι μία φωτογράφος που δεν κάνει και νορμάλ φωτογραφίες, οπότε της είναι αρκετά δύσκολο να καταλάβει. Όνειρό της είναι να φοράω το κοστουμάκι μου, να πηγαίνω στην τράπεζα και πολλές φορές μου λέει “αν ήσουν παντρεμένη ή αν είχες τα δικά σου παιδιά θα ήταν καλύτερα”. Και της απαντάω “δεν θα ήταν πιο ωραία μαμά! Γιατί δεν θα ήμουν εγώ”. Άλλωστε από εκείνη παραδειγματίστηκα για κάτι τόσο σημαντικό όσο η ελευθερία. Μπορεί να γεννηθήκαμε και να μεγαλώσαμε διαφορετικά, αλλά την ελευθερία, ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που υπάρχουν, την έμαθα από εκείνη. Καταλαβαίνω όμως, πως αν και έχουμε διαφωνίες, στο τέλος πάλι καμαρώνει, γιατί αντιλαμβάνεται πως εγώ έκανα τη ζωή μου όπως ήθελα να την κάνω».

Την ελευθερία, ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που υπάρχουν, την έμαθα από τη μαμά μου.

Θρησκευτικά πιστεύω

Τον ίδιο σεβασμό διατηρούν η μία για την άλλη και σε θέματα θρησκευτικών πεποιθήσεων «Η μητέρα μου είναι πολύ ορθόδοξη, το σπίτι μας είναι γεμάτο εικόνες, αλλά ποτέ δε μου είπε “πρέπει”. Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει κάτι σίγουρα, δεν είμαστε μόνο εμείς. Πάντα λέω “τα πιστεύω όλα, αλλά και τίποτα”. Ό,τι δε βλέπω δεν το πιστεύω, όμως επειδή δεν το βλέπω, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Πιστεύω πολύ στη μοίρα, όχι με την έννοια του να κάθεσαι και να περιμένεις, αλλά με την έννοια του να κάνεις κάτι καλό και θα σου επιστρέψει. Κι αν τώρα σου έρθει το κακό, σίγουρα είναι για το καλό σου, γιατί μέσα από αυτό μαθαίνεις. Τουλάχιστον αυτό μου απέδειξε η ζωή μέχρι σήμερα. Όσον αφορά τη σχέση μου με την ορθοδοξία, κάποια από τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει είναι αυτά που αντιπροσωπεύουν κι εμένα, αλλά διαφωνώ με κάποια άλλα. Όπως όταν ήμουν μικρό κορίτσι, 10 χρονών, που μου έλεγε η μαμά μου να γονατίσω και να φιλήσω το χέρι του παπά. Γιατί να το κάνω αυτό; Για ποιον λόγο; Όπως δε θέλω τίποτα και κανένας να αισθάνεται κάτι λιγότερο από εμένα, έτσι δε θα το κάνω ούτε εγώ. Φυσικά όμως δεν κατακρίνω και τη μητέρα μου που το κάνει. Κάνε ό,τι θέλεις, αρκεί να μην πονάς τον άλλον. Και η εξωτερική σου εμφάνιση και ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός είναι απόλυτα σεβαστά, αρκεί κι εσύ να σέβεσαι τον διπλανό σου».

Η εξωτερική εμφάνιση και ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι απόλυτα σεβαστά, αρκεί να σέβεσαι τον διπλανό σου.

Ο άνθρωπος πάνω απ’ όλα

Μάλιστα τα ζητήματα της ελευθερίας και της ισότητας είναι αδιαπραγμάτευτα για την Ελισσάβετ: «Στο μυαλό μου κάποιος που είναι στο δρόμο είναι το ίδιο με κάποιον που έχει πάρα πολλά λεφτά. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από κάποιον άνθρωπο που καυχιέται συνεχώς και νομίζει ότι είναι ανώτερος από τον διπλανό του. Έχω βρεθεί σε φωτογραφίσεις στα καλύτερα ξενοδοχεία και εστιατόρια και εμφανίζομαι με το τζιν μου. Για μένα είναι το ίδιο να με πας σε μια ταβέρνα, με το να με πας σε ένα εστιατόρια με 3 αστέρια Michelin. Μεγάλωσα έτσι! Ο άνθρωπος βρίσκεται πάνω απ’ όλα».

Για μένα είναι το ίδιο να με πας σε μια ταβέρνα, με το να με πας σε ένα εστιατόρια με 3 αστέρια Michelin.

Φωτογραφίζει με το κινητό

Αυτό είναι που την ξεχωρίζει και από τους υπόλοιπους συναδέλφους της. Η Ελισσάβετ είναι ασυμβίβαστη, δεν ακολουθεί νόρμες και δεν μπαίνει σε καλούπια. Μάλιστα, όλες τις φωτογραφίσεις της τις κάνει με το κινητό της τηλέφωνο «Ξέρεις, έχω δουλέψει πάνω στη φωτογραφία και με αναλογικές και με ψηφιακές μηχανές, αλλά πλέον πηγαίνω σε όλες τις εκδηλώσεις με το κινητό μου. Αφού πηγαίνω στους πελάτες μου που είναι πολλές φορές πολύ σημαντικά πρόσωπα του επιχειρηματικού κόσμου και με ρωτάνε πού είναι η μηχανή μου. Τους λέω “συγνώμη, αλλά εγώ είμαι η μηχανή!”, και τελειώνει το θέμα εκεί. Και τα βιβλία μου και τα περιοδικά τα κάνω όλα με το κινητό. Είναι ένα θέμα αυτό και πολλοί τρελαίνονται, αλλά λέω “παιδιά, δεν είναι το κινητό που κάνει τη δουλειά”. Είναι σαν να πω εγώ σε κάποιον που ασχολείται με τη μαγειρική “αφού έχω ίδια κατσαρόλα με τη δική σου, γιατί δε γίνεται το φαγητό μου ίδιο;”. Ο άνθρωπος μαγειρεύει, τραβάει φωτογραφίες… Μόνο ο άνθρωπος, ευτυχώς! Στη φωτογραφία πρέπει πρώτα εσύ να δεις κάτι, να σου δημιουργήσει το συναίσθημα και μετά να πάρεις τη μηχανή να τραβήξεις. Όλα τα πορτρέτα που κάνω περιέχουν συναίσθημα. Άλλοι φωτογράφοι κάνουν ρεπορτάζ, αλλά είναι κάτι που προσωπικά δε με ενδιαφέρει καθόλου. Θέλω να έχω δύο λεπτά με τον άνθρωπο που θα φωτογραφίσω για να πάρω το feeling και μετά η φωτογραφία βγαίνει αλλιώς. Αν δεν έχω αυτή τη στιγμή δε μπορώ να λειτουργήσω, με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Μια καλή φωτογραφία είναι αυτή που θα σε αγγίξει στην καρδιά. Κατακλυζόμαστε από τόσες πολλές φωτογραφίες καθημερινά στα social media και το πιο δύσκολο είναι να κάνεις τον άλλο να νιώσει κάτι. Αν σταματήσει το scrolling στην οθόνη του και πει “τι είναι αυτό;” τότε το πέτυχες! Άμα το κάνεις με την καρδιά σου ο άλλος το καταλαβαίνει. Ό,τι και να είναι αυτό, όχι μόνο φωτογραφίες. Και τον καφέ και το φαγητό, ακόμη και το σκούπισμα. Πολλοί θα πουν “Αμάν βρε Ελισσάβετ με τα συναισθήματα!”. Αλλά πραγματικά αυτό που μένει στη ζωή είναι η αγάπη. Μπορεί να ακούγεται λίγο κιτς αλλά είναι το τέλος σε όλα τα πράγματα».

Μια καλή φωτογραφία είναι αυτή που θα σε αγγίξει στην καρδιά.

Echt Griechisch: Το πρώτο βιβλίο

Κάπως έτσι μαζί μετά την ενασχόλησή της με τα πορτρέτα ήρθε και η αγάπη της για τη food photography και η ιδέα να δημιουργήσει τα δικά της βιβλία μαγειρικής με φωτογραφίες τραβηγμένες από την ίδια. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι φυσική εξέλιξη της ζωής της, καθώς είναι μεγαλωμένη μέσα στην ελληνική οικογένεια και αναθρεμένη με τους καρπούς της ελληνικής γης. «Η αγάπη για το φαγητό υπήρχε πάντα στη ζωή μου. Food photography έκανα ήδη για τα βιβλία κάποιων πελατών μου. Και κάπως έτσι ήρθε η ιδέα μου να κάνω ένα βιβλίο με τη γιαγιά και τη μαμά μου στο χωριό. Όλοι είπαν “Πάει τρελάθηκε! Ποιος ενδιαφέρεται για ένα βιβλίο από το χωριό;”. Κι όμως, βρήκα έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο και μέχρι σήμερα αυτό είναι το βιβλίο μου με τις περισσότερες πωλήσεις. Μάλιστα είναι και το νούμερο 1 βιβλίο μαγειρικής Ελληνίδας σε πωλήσεις στη Γερμανία. Από εκεί ξεκίνησαν όλα! Μέχρι σήμερα έχω κάνει 6 δικά μου βιβλία και άλλα 7 στα οποία συμμετείχα ως φωτογράφος. Το πρώτο βιβλίο, λοιπόν, με τίτλο “Echt griechisch!” περιέχει παραδοσιακές συνταγές δεμένες με μικρές οικογενειακές μας ιστορίες και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Είναι κάτι διαχρονικό που μέχρι και σήμερα μετά από 8 χρόνια κυκλοφορίας είναι πολύ ωραίο. Έχει μία νοσταλγία!»

Athen- Das Kochbuch

Μετά το πρώτο βιβλίο της Ελισσάβετ Πατρικίου ακολούθησαν άλλα 5, που αφορούν την γαστρονομία στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Μέσα από τις σελίδες τους μας ταξιδεύει γαστριμαργικά στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Αμβούργο, το Βερολίνο. Όλα τα βιβλία όμως με ένα κοινό χαρακτηριστικό. Τον άνθρωπο πίσω από το φαγητό. Μέσα από το τελευταίο της βιβλίο για την Αθήνα, το “Athen – Das Kochbuch”, η Ελισσάβετ παρουσιάζει όμως κάτι εντελώς καινούργιο, ένα μείγμα ταξιδιωτικού οδηγού, βιβλίου μαγειρικής και ιστοριών ζωής «Πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα στην Αθήνα πριν ένα χρόνο για να κάνω το βιβλίο. Υπέγραψα για το βιβλίο χωρίς να γνωρίζω καν την πόλη. Αυτό κι αν ήταν τρελό! Είχα διαίσθηση όμως ότι το αποτέλεσμα θα με δικαιώσει. Δεν ήθελα να κάνω πάλι βιβλίο μαγειρικής γιατί δε μου φτάνει και έβαλα και τον τουριστικό οδηγό μέσα. Μόνη μου δε θα μπορούσα να το κάνω αυτό το βιβλίο και είμαι ευγνώμων σε όλους τους ανθρώπους που γνώρισα στην Αθήνα και με βοήθησαν, όπως τον ταλαντούχο βιντεογράφο Σπύρο Μαλτέζο, την Πέννυ Μπαλτατζή, την Τζωρτζίνα Λιώση, τον Cacao Rocks και τον Χρήστο Αλεφαντή από το “Σχεδία home”, όπου μάλιστα του χρόνου το καλοκαίρι θα γίνει και ένα μεγάλο πάρτι για το βιβλίο μου. Το έκανα πιο πολύ πανκ, κάτι που είμαι εγώ. Σε αυτό το βιβλίο μπορώ να δείξω πολύ καλά τις δυνατότητές μου ως φωτογράφος, αλλά και να αναδείξω την Ελλάδα από μία άλλη οπτική. Και σε αυτούς που δεν έχουν έρθει ποτέ, αλλά και σε αυτούς που έχουν έρθει και δεν γνωρίζουν αυτή την πλευρά. Πάρα πολλοί Γερμανοί, ξέρεις, μέχρι τώρα νομίζουν ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε κρέας, λίπος, πλαστικά λουλούδια και Ακρόπολη. Γι΄ αυτούς είμαστε πολύ φιλόξενοι, μας αγαπάνε οι Γερμανοί, αλλά θεωρούν ότι δεν έχουμε στιλ. Αν πας στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και δεις τα μαγαζιά και τα φαγητά τότε θα ξέρεις. Δεν είμαστε μπλε-άσπρο και σουβλάκι. Τα μαγαζιά που υπάρχουν στην Αθήνα δεν μπορείς να τα βρεις στο Αμβούργο. Είναι απίστευτο τώρα, λόγω του βιβλίου μου στην επικοινωνία με τον γερμανικό τύπο, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτό είναι Ελλάδα. Και όμως είναι, γιατί από τα 10 εκ. Έλληνες, τα 5 μένουν στην Αθήνα. Για μένα η Αθήνα έχει μια δυναμική που νομίζω πως σε όλη την Ευρώπη δεν υπάρχει όμοιά της. Και φαντάσου να μην είχε τα προβλήματα που έχει. Όμως αν αναλογιστείς, οι καλύτερες και πιο δημιουργικές ιδέες προκύπτουν σε στιγμές κρίσεις και χαίρομαι που δεν τα παρατάμε». 

Ο γερμανικός τύπος που σχολίασε το βιβλίο μου, δε μπορούσε να πιστέψει ότι αυτό είναι Ελλάδα.

Της ζητήσαμε να μας διηγηθεί μία ιστορία από τις πολλές που συνάντησε στα εστιατόρια και τις ταβέρνες της Αθήνας «Ο Στράτος Δρακούλης έχει μία ιστορία πολύ τρελή! Ο ίδιος αγαπούσε πολύ τη μουσική και όταν κλήθηκε σε πολύ μικρή ηλικία να αναλάβει το οικογενειακό κρεοπωλείο γιατί ο μπαμπάς του έφυγε από τη ζωή, το μετέτρεψε σε ότι πιο κουλ μπορείτε να φανταστείτε… Σε κρεοπωλείο, club με lights show και εστιατόριο. Πλέον έχει μαγαζιά στο Κολωνάκι, Βούλα, Νέα Σμύρνη, Μύκονο και κάνει απίστευτα φαγητά με πρωταγωνιστή φυσικά το κρέας».

Ναι στα Εξάρχεια, όχι στη βία

Όσον αφορά το μέλλον, η Ελισσάβετ σχεδιάζει να κάνει ένα ρεπορτάζ στην Αθήνα στο οποίο θα γίνεται μία κοινωνικοπολιτική προσέγγιση της πόλης «Θεωρώ ότι θα είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον! Μπορεί να μην είμαι δημοσιογράφος, είμαι όμως μία Ελληνίδα που έρχεται από το εξωτερικό, που έχει δει και κάτι άλλο, αλλά παράλληλα γνωρίζει την ελληνική κουλτούρα και γλώσσα. Με ενοχλεί να διαβάζω την επιφανειακή προσέγγιση των Γερμανών δημοσιογράφων για την Ελλάδα. Λέω “οκ! μπορεί να είσαι έξυπνος και να γράφεις πολύ ωραία, αλλά από το κράτος και τον κόσμο εκεί, δε μπορείς να καταλάβεις τίποτα”. Όταν πήγα εγώ στην Αθήνα είχε ξεκινήσει ένας μεγάλος πόλεμος στα Εξάρχεια, με πυροβολισμούς. Γιατί εκεί είναι το άβατο και η ανομία, με τα όπλα και τα ναρκωτικά να οργιάζουν. Και η συμπεριφορά της ελληνικής αστυνομίας όμως δεν είναι καλύτερη. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι πώς νιώθουν οι άνθρωποι που μένουν εκεί σε όλη τους τη ζωή. Γιατί, ξέρεις, Εξάρχεια δεν είναι μόνο οι αναρχικοί. Εξάρχεια είναι και οι ηλικιωμένοι που μένουν εκεί και οι οικογένειες με μικρά παιδιά. Τα Εξάρχεια είναι για μένα η καρδιά της Αθήνας, εκεί άρχισε η δημοκρατία το 1974 από τους φοιτητές και τους δημοσιογράφους και γι’ αυτό πρέπει να κρατηθεί. Πιστεύω πως και η ελληνική αστυνομία θα πρέπει να είναι κοντά, αλλά να σέβεται την ιδεολογία των ανθρώπων, όπως κάνει στου Ψυρρή ή στο Μοναστηράκι. Κι εγώ είμαι άνθρωπος αριστερών πεποιθήσεων αλλά είμαι εντελώς κατά της βίας. Αυτό που συζητούσα με τα παιδιά στα Εξάρχεια είναι ότι η πιο δραστική λύση δεν είναι η βία, αλλά εφόσον γνωρίζουν ότι υπάρχει μία λίστα με ονόματα ισχυρών ανθρώπων που φοροδιαφεύγουν και έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό, να συγκεντρωθούν 10-20 χιλιάδες άτομα μπροστά την πόρτα έστω ενός από αυτούς και να κάνουν ειρηνική διαμαρτυρία. Όλες οι εφημερίδες από όλο τον κόσμο θα μιλήσουν γι’ αυτό και έτσι θα εισακουστούμε. Η βία δεν πρέπει να είναι μέσο για να σε προσέξουν! Μέσα από το επόμενο πρότζεκτ μου θέλω όλος ο κόσμος να καταλάβει ποιοι είμαστε οι Έλληνες». 

Η βία δεν πρέπει να είναι μέσο για να σε προσέξουν!

Eli’s Favourites
Griechische vs. Deutsche Küche

«Από την ελληνική κουζίνα λατρεύω τα γιουβαρλάκια με αυγολέμονο και τα γεμιστά με κιμά και χωρίς κιμά. Καμιά φορά τα κάνω και με ρύζι και ρεβύθια. Είναι μια συνταγή που ανακάλυψα μόνη μου στα 6 χρόνια που ήμουν vegan. Πλέον τρώω κρέας αλλά 1-2 φορές την εβδομάδα.

Μπορεί να είμαι ερωτευμένη με το Αμβούργο αλλά το φαγητό εδώ δεν είναι και τόσο καλό. Η καθημερινότητα κινείται πολύ γρήγορα και στην κουλτούρα των Αμβουργέζων υπάρχει πολύ το έτοιμο φαγητό και η κονσέρβα. Στη Στουτγκάρδη όμως θεωρώ ότι έχουν το καλύτερο φαγητό απ’ όλη τη Γερμανία, ίσως επειδή παράγουν και κρασί και πιστεύω ότι στις πόλεις που βγάζουν κρασί έχουν και καλή γαστρονομία. Το γερμανικό φαγητό για το οποίο τρελαίνομαι είναι το Sauerbraten mit Spätzle».

Text Γεωργία Τσιώνα
Foto Nikolaos Radis