Για την οικογένεια και τους φίλους του είναι ο Μιχάλης Ζαμπίδης, για τους αμέτρητους όμως θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο, είναι ο ξακουστός «Iron Mike». Ο πρωταθλητής που στο ενεργητικό του κατέχει επάξια 10 κορυφαίους τίτλους (King of the Ring World Champion και World Champion W5) και που αν αναλύσουμε την καριέρα του σε αριθμούς θα διαπιστώσουμε πως μέσα σε 180 αγώνες, έχει 158 νίκες, 24 ήττες και 87 νικητήρια νοκ-άουτ.
Η εξαιρετική του φυσική κατάσταση, η μεγάλη του δύναμη και η ταχύτητα στα χτυπήματα αποτέλεσαν τα βασικά χαρακτηριστικά για να εξελιχθεί. Ωστόσο, τα «μυστικά» της επιτυχίας του είναι το γρήγορο αριστερό του κροσέ με άλμα και το πολύ δυνατό δεξί κροσέ που ήταν και οι «εφιάλτες» για κάθε αντίπαλό του μέσα στο ρινγκ.
Το 2015 ο σπουδαίος Μιχάλης Ζαμπίδης αποφάσισε να «κρεμάσει» τα γάντια του μετά από έναν σπουδαίο αγώνα, στον οποίο κατάφερε να νικήσει τον Αυστραλό Στιβ Μόξον, γνωρίζοντας την αποθέωση από περίπου 7.000 θεατές που βρέθηκαν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
To comeback στη Στουτγκάρδη
Τρεισήμισι χρόνια μετά, όμως, ο κορυφαίος Έλληνας του kick boxing αποφάσισε να επιστρέψει και να εκπληρώσει την επιθυμία των αμέτρητων οπαδών του ανά τον κόσμο, χαρίζοντάς τους στιγμές υπερηφάνειας, μέσα από αγώνες επαγγελματικής πυγμαχίας. Έχοντας την υποστήριξη του διοργανωτή Δημήτρη Κασσαπίδη, διευθύνοντα συμβούλου της «DK Fight Promotion» και του μεγάλου χορηγού της διοργάνωσης, της εταιρείας online betting «Betano Deutschland», έδωσε τη μεγάλη μάχη στο «Breakout powered by Betano» απέναντι στον Ισπανό Antonio Gomez στη Στουτγκάρδη.
Ο αγώνας πραγματοποιήθηκε στην MHP Arena στο Ludwigsburg και το στάδιο ήταν κατάμεστο από ελληνισμό που συγκεντρώθηκε από διάφορες πόλεις της Γερμανίας για να απολαύσει το μεγάλο «Iron Mike» στο δυναμικό του «comeback». Η είσοδός του με το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» έκανε κάθε Έλληνα να αναριγήσει και το άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου γέμισε τους Έλληνες με δέος και υπερηφάνεια. Η μάχη του Μιχάλη Ζαμπίδη ήταν συγκλονιστική και ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ο τραυματισμός του μετά το δεύτερο γύρο, θα έκανε κάθε μεγάλο παγκόσμιο πρωταθλητή να παραιτηθεί. Ο Μιχάλης Ζαμπίδης όμως, με κομμένο το δεξί του δικέφαλο και τον τραυματισμό του να είναι εμφανής και αντιληπτός διά γυμνού οφθαλμού, δεν πάλευε με το σώμα του αλλά με την ψυχή του. Αυτή τη λιονταρίσια ψυχή που αντλούσε δύναμη από τον ελληνισμό που ήταν εκεί μαζί του, στη μεγάλη του επιστροφή και φώναζε ρυθμικά το όνομά του. Ο «Iron Mike» έδωσε τη μάχη του μόνο με το αριστερό του χέρι και με τον υπερβάλλοντα ζήλο του αναδείχθηκε πρωταθλητής. Μετά τη νίκη του το στάδιο σείστηκε από χειροκροτήματα και ο Μιχάλης Ζαμπίδης ευχαρίστησε τους Έλληνες που του έδωσαν κουράγιο να συνεχίσει να παλεύει. Ο αντίπαλός του Antonio Gomez μετά τη λήξη του αγώνα τον ευχαρίστησε για την εμπειρία να αγωνιστεί απέναντί του και εξέφρασε το σεβασμό του στον «Iron Mike» που παρά τον τραυματισμό του πάλεψε μέχρι τέλους.
Το ΕΤΣΙ είχε τη χαρά να συναντηθεί λίγα 24ωρα νωρίτερα με τον Έλληνα πρωταθλητή Μιχάλη Ζαμπίδη, ο οποίος σε μια συνέντευξη από καρδιάς αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, τους «σκοπέλους» που συνάντησε στην πορεία του ως αθλητής, τα μαθήματα ζωής που αποκόμισε μέσα από το άθλημα καθώς και για το Μακεδονικό ζήτημα. Τον συναντήσαμε στο Zambidis Club, το fight club του στη Γλυφάδα, που αποτελεί σημείο συνάντησης πολλών αθλούμενων που αγαπούν τις πολεμικές τέχνες. Το lounge του fight club είναι διακοσμημένο βραβεία που έχει αποκτήσει ο Μιχάλης Ζαμπίδης από τους αγώνες του.
Αλήθεια, πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα λίγο στο πόδι γιατί έκανα πρωταθλητισμό. Γύρω στα 16 με 17 δεν είχα προπονητή, με αποτέλεσμα να μετατρέψω το υπόγειο του σπιτιού μου σε γυμναστήριο. Έδεσα στο λέβητα του καλοριφέρ ένα σάκο του box και ξεκίνησα να προπονούμαι μόνος μου. Ξέρεις, ανάλογα με το κίνητρο αποδυναμώνεται και η θυσία. Στα 16 μου οραματιζόμουν μάλιστα πως έβγαινα και παγκόσμιος πρωταθλητής, πως ήμουν αήττητος. Αφοσιώθηκα 100% σε αυτό που έκανα, με πίστη και έναν ρομαντισμό που με οδήγησε τελικά εδώ που βρίσκομαι σήμερα.
Σε ηλικία 12 ετών ξεκίνησες το kick boxing. Τι ήταν αυτό που αγάπησες στο συγκεκριμένο άθλημα;
Ξεκίνησα σε ηλικία πέντε ετών με την ενόργανη, γιατί ο γυμναστής του σχολείου τότε είχε πει στους γονείς μου πως διαθέτω ενέργεια και μεγάλη φυσική δύναμη για την ηλικία μου. Τους είχε πείσει μάλιστα να με γράψουν σε κάποιο αθλητικό σύλλογο, με σκοπό να ακολουθήσω ένα άθλημα. Εκείνος θεωρούσε πως είχα χάρισμα. Έτσι ασχολήθηκα για δυόμιση χρόνια με την ενόργανη, όπου ήμουν πραγματικά ταγμένος εκεί. Σχολείο, προπόνηση, αγώνες… Έκανα ασκήσεις που άλλα παιδιά ήθελαν ακόμα κι ένα χρόνο για να τις τελειοποιήσουν. Στη συνέχεια όμως μετακομίσαμε και στη νέα περιοχή όπου ζούσαμε δεν υπήρχε κάτι οργανωμένο, με αποτέλεσμα να ξεκινήσω καράτε. Εκεί διδάχτηκα ακόμη περισσότερο την πειθαρχία. Έφτασα μέχρι μαύρη ζώνη, ωστόσο ήδη είχα ξεκινήσει να γνωρίζω το άγνωστο για τους περισσότερους τότε kick boxing. Μου άρεσε από την αρχή γιατί ήταν ένας συνδυασμός πυγμαχίας με box. Μέσα στον πρώτο μήνα έπαιξα σε αγώνες.
Σε ηλικία 16 ετών προτάθηκες ως παιδί φαινόμενο για ρεκόρ Γκίνες, λόγω των σερί νοκ άουτ που είχες την περίοδο εκείνη και συγκεκριμένα 48 σε 60 αγώνες. Τι συνέβη τελικά;
Δυστυχώς δεν είχαμε ως χώρα ούτε την υποδομή ούτε και την υποστήριξη για κάτι τέτοιο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν κατάφερα να μπω τότε στα ρεκόρ Γκίνες. Σήμερα ευτυχώς είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα.
«Στην πορεία άρχισα να διακατέχομαι από το σύνδρομο της Λερναίας Ύδρας. Όταν μου έκοβες ένα κεφάλι, εγώ έβγαζα άλλα δυο»
Υπήρχαν στιγμές που σκέφτηκες να παρατήσεις το ταξίδι προς την κορυφή;
Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές έφτασα στα όριά μου, γιατί από την αρχή της καριέρας μου είχα πολλές δυσκολίες και εμπόδια να αντιμετωπίσω. Ο δρόμος δεν υπήρξε ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Έμαθα όμως, ενώ στην πορεία άρχισα να διακατέχομαι από το σύνδρομο της Λερναίας Ύδρας. Όταν μου έκοβες ένα κεφάλι, εγώ έβγαζα άλλα δύο. Έτσι κατάφερα να ξεπεράσω τις δυσκολίες και μάλιστα από την αρχή, τότε που όλοι πίστευαν πως δεν θα τα καταφέρω.
Η οικογένεια σου σε υποστήριξε; Έχεις αδέλφια;
Ο πατέρας μου ήταν πιο θετικός σε σχέση με τη μητέρα μου, που ήταν εντελώς ενάντια στο αγώνισμα που είχα επιλέξει. Μου έλεγε «σταμάτα, δεν έχει μέλλον», αλλά εγώ εκεί, δεν έδινα καμία σημασία. Μόλις γύριζα με καμία κοκκινίλα στο πρόσωπο ή στο σώμα αγχωνόταν τόσο που έβαζε τις φωνές (γελάει). Έχω έναν ακόμα αδελφό μεγαλύτερο, που έχει φτιάξει τη δική του οικογένεια και δεν έχει σχέση με το άθλημα.
Είσαι ο λόγος που το συγκεκριμένο άθλημα έγινε ευρύτερα γνωστό στην χώρα μας. Το νιώθεις αυτό;
Καθημερινά αρκετός κόσμος με πλησιάζει και μου λέει «κάνω kick boxing και η αιτία είσαι εσύ» και χαίρομαι ιδιαίτερα. Δύο είναι οι πιο σημαντικές αποστολές της ψυχής: η εξέλιξη και η προσφορά. Μόνο αν εξελιχθούμε εμείς, μπορούμε να προσφέρουμε τα μέγιστα. Οπότε όταν σου λέει κάποιος «έκοψα το τσιγάρο», «ξεκίνησα τη γυμναστική» ή τα παιδιά «θέλω να γίνω σαν κι εσένα» είναι ό,τι πιο ωραίο. Στην ουσία αυτά είναι τα υγιή παρακλάδια του πρωταθλητισμού.
Έχει σκεφτεί να γράψεις κάποια στιγμή βιβλίο για το «φαινόμενο» Μιχάλης Ζαμπίδης;
Μέσα στους επόμενους στόχους μου είναι να μπορέσω μέσα από ένα βιβλίο να μιλήσω σε μικρούς και μεγάλους για το πώς κατάφερα να πραγματοποιήσω τα μεγαλύτερα όνειρα της ζωής μου. Μακάρι μέσα από το βιβλίο αυτό να καταφέρω να εμπνεύσω όσο περισσότερο κόσμο και αφού το διαβάσει να καταλάβει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Βάσει συγκεκριμένης μεθοδολογίας που ακολούθησα βρήκα τον τρόπο να φτάσω στην κορυφή.
«Ο δειλός και ο γενναίος φοβούνται το ίδιο…»
Έχεις δηλώσει πως αντιμετώπιζες ζητήματα διαχείρισης άγχους. Σήμερα πολλοί συνάνθρωποί μας παραδέχονται κάτι παρόμοιο.
Τι μήνυμα τους στέλνεις;
Το βασικό είναι να επενδύουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα σε έργο. Ο δειλός και ο γενναίος φοβούνται το ίδιο. Απλά ο δειλός το βάζει στα πόδια και τρέχει, ενώ ο γενναίος βρίσκει τρόπους να επενδύσει τους φόβους και το άγχος του σε έργο. Πριν ξεκινήσουμε να κάνουμε κάποια πράγματα όλοι αγχωνόμαστε, νιώθουμε την ανασφάλειά μας, το φόβο. Προσωπικά, το επενδύω σε έργο. Όσο πιο πολύ άγχος έχω, τόσο περισσότερο φροντίζω να είμαι εργατικός, να έχω σωστή μεθοδολογία, να προβλέπω σωστά, να οργανώνω την ομάδα μου και να πετυχαίνουμε τους στόχους μας.
Από οικονομικής άποψης, μιλάμε για ένα αρκετά απαιτητικό άθλημα. Στα πρώτα σου χρόνια, βάσει των δυσκολιών που προανέφερες, πώς τα κατάφερες;
Ήταν πολύ δύσκολα στην αρχή, γι’ αυτό και από νωρίς ξεκίνησα να συμμετέχω σε πολλούς αγώνες. Θυμάμαι κάποια στιγμή ήθελα να φάω ρύζι και επειδή ήταν νερόβραστο, σκέφτηκα να αγοράσω μια μουστάρδα για να το κάνω πιο νόστιμο, τα χρήματα όμως που είχα πάνω μου δεν μου έφταναν. Ούτε σπόνσορες είχα, ούτε υποστήριξη από κανέναν. Έτσι ξεκίνησα να δουλεύω σε γυμναστήρια, να παραδίδω κάποια μαθήματα και σε συνδυασμό με τους αγώνες και τις νίκες που έπαιρνα, σιγά σιγά άρχισα να γίνομαι ολοένα και πιο γνωστός.
Τι σημαίνει η κάθε νίκη για σένα;
Οι αγώνες ήταν πολυάριθμοι, όπως και οι στόχοι. Χαιρόμουν μία μέρα και μετά πάλι δουλειά, ατελείωτες προπονήσεις, νέοι στόχοι. Όπως και να το κάνουμε είναι επικίνδυνο να επαναπαύεσαι στις δάφνες σου. Αν μπεις σ’ αυτό το παιχνίδι η ψυχοσωματική αναβάθμιση δεν έχει τέλος. Η νίκη είναι σημαντική, αρκεί να σκεφτείς ότι για τουλάχιστον τρεις μήνες πριν τον αγώνα, έχεις υποβάλλει τον εαυτό σου στη διαδικασία να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ζωής, διατροφής, διαχείρισης δύναμης. Είναι λες και έχεις βάλει τα πάντα σε ένα καλά κλειδωμένο ντουλάπι.
Έχεις παίξει αρκετούς αγώνες και με Τούρκους αθλητές. Πώς ήταν η αίσθηση;
Έχω παίξει έντεκα φορές με Τούρκους αθλητές και τους έχω κερδίσει όλους. Αυτό ξεκίνησε το 2000 όταν αγωνίστηκα στην Αυστραλία, όπου έπαιξα τότε με τον επί τρία χρόνια πρωταθλητή, τον Τούρκο Kara Murat, τον οποίο κέρδισα και του πήρα τη ζώνη. Τρεις μήνες μετά με κάλεσαν ξανά σε αγώνες, με στόχο να μου πάρουν την ζώνη πίσω. Έτσι πέρασαν 15 χρόνια στα οποία έπαιξα με τους 11 καλύτερους Τούρκους αθλητές, που προσπαθούσαν να μου πάρουν τον αγώνα, χωρίς όμως ποτέ καμία επιτυχία.
Τι προσέχεις στον αντίπαλό σου;
Μελετάω την τεχνική του, την ψυχολογία του, καθώς και το πώς παίζει στο ρινγκ. Πρέπει να τον κατανοήσω τόσο καλά ώστε να είμαι έτοιμος.
Τα πέντε χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο αθλητής των μαχητικών σπορ;
Όραμα, πίστη, υπομονή, πειθαρχία και την αγάπη του «τρελού».
Σε έχουν προκαλέσει σε καβγά εκτός ρινγκ; Πώς αντέδρασες;
Σε γενικές γραμμές είμαι ειρηνικός τύπος. Η καλύτερη άμυνα για μένα είναι η πρόβλεψη, που σημαίνει πως κάθε φορά εξετάζω τα πάντα ώστε να μην έχω μπελάδες. Ακόμα και στο παρελθόν κάποιες μικρές εντάσεις που δημιουργήθηκαν προσπάθησα να τις ξεπεράσω με ένα χαμόγελο και τέλος.
Σου έχουν αφήσει σοβαρά χτυπήματα οι αγώνες;
Μετά από 179 αγώνες, το 2015 που νόμιζα ότι ολοκλήρωσα την αθλητική μου καριέρα, αισθάνθηκα απίστευτη ευγνωμοσύνη γιατί δεν είχα κάποιο σοβαρό τραυματισμό. Η αλήθεια είναι πως χτυπήθηκα κάποιες φορές, έχω πάνω από 300 ράμματα σε διάφορα σημεία. Ίσως γι’ αυτό και ο κόσμος με βάφτισε «Iron» επειδή έβγαινα αλώβητος μέσα από σοβαρά χτυπήματα.
«Μπορεί ως παιδί να έχασα πολλά χρόνια ανεμελιάς, αλλά κέρδισα έναν τεράστιο θησαυρό…»
Τι θυσίασες και τι κέρδισες μετά από τόσα χρόνια πρωταθλητισμό;
Έχω κάνει αμέτρητες θυσίες, σύμφωνα με το στόχο που έχω βάλει. Μπορεί ως παιδί να έχασα πολλά χρόνια ανεμελιάς, αλλά κέρδισα έναν τεράστιο θησαυρό. Αισθάνομαι πως έχω ένα ολοκληρωμένο οπλικό σύστημα μεθοδολογίας μέσα στο μυαλό μου για το πώς μπορείς να πετυχαίνεις πράγματα, να γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου, τις αντοχές σου.
Ως αθλητής παίρνεις κάποια συμπληρώματα διατροφής. Θεωρείς πως υπάρχει επικινδυνότητα στην υπερβολική τους χρήση; Εσύ τα προτείνεις και αν ναι, πότε χρειάζεται να τα παίρνει κάποιος;
Οτιδήποτε καταναλώνεται σε υπερβολικό βαθμό κάνει κακό. Το συμπλήρωμα όπως λέει και η λέξη είναι συμπλήρωμα διατροφής. Συμπληρώνει, δεν αντικαθιστά. Γι’ αυτό όταν με ρωτάνε παιδιά για το τι είναι σωστό να πάρουν, πρώτα τους προτείνω να φτιάξουν την διατροφή τους και μετά βλέπουμε αν τους χρειάζεται κάτι. Δεν παίρνεις ποτέ συμπληρώματα επειδή σου είπε κάποιος να πάρεις.
«Η διαπραγμάτευση για το Μακεδονικό ζήτημα έπρεπε να είχε γίνει με γνώμονα την ιστορία και τις αξίες της Μακεδονίας μας»
Πώς είδες την εξέλιξη με το Μακεδονικό ζήτημα;
Είμαι κατά του να δίνουμε χώρο, όπως συμβαίνει και στο ρινγκ. Όταν μπαίνεις μέσα στο ρινγκ το πρώτο που κάνει ένας αντίπαλος είναι να διεκδικήσει το κέντρο του. Όσο τον αφήνεις, τόσο φτάνει σε αυτό, με αποτέλεσμα εσύ να γυρίζεις γύρω γύρω. Είμαι κατά του να αφήνεις χώρο, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι θα σε βρει στη συνέχεια. Γι’ αυτό θεωρώ πως η διαπραγμάτευση για το Μακεδονικό ζήτημα έπρεπε να είχε γίνει με γνώμονα την ιστορία και τις αξίες της Μακεδονίας μας.
Γεννήθηκε: 15 Ιουλίου 1980
Τόπος Γέννησης: Αθήνα
Ύψος: 1,67 m
Βάρος: 70 kg
Άθλημα: Kickboxing
Αγώνες: 180
Νίκες: 158
Ήττες: 24
Νοκ άουτ: 87
Συνέντευξη: Ευρώπη Σοϊλεμέ
Επιμέλεια: Θάνος Μακρογαμβράκης
FOTO: Νικόλαος Ράδης & Marco Baumann
The Comeback of „Iron Mike“ Zambidis
Einer Reihe von unglaublichen Siegen im Ring, haben seinen Namen mit goldenen Buchstaben auf die Liste der berühmtesten Kickboxer aller Zeiten geschrieben. Die Rede ist von „Iron Mike“ Zambidis.
Für seine Familie und seine Freunde ist er Michalis Zambidis. Für seine unzähligen Fans rund um die Welt, ist er der berühmte „Iron Mike“. Mit zehn Top-Titel (King of the Ring World Champion und World Champion W5) im Besitz, ist er einer der wenigen Kämpfer weltweit, die in dem Sport Geschichte geschrieben haben. Seine Karriere in Zahlen: 180 Kämpfen, 158 Siege, 24 Niederlagen davon 87 mit K.O..
Seine ausgezeichnete körperliche Verfassung, seine große Kraft und Schlaggeschwindigkeit, waren immer seine Hauptmerkmale. Sein Geheimnis jedoch war schon immer der linke Haken in Verbindung mit seiner Sprungkraft. Er war der Albtraum für jeden Gegner im Ring.
Im Jahr 2015 beschloss der Michalis Zambidis, nach einem großen Sieg gegen den Australier Steve Moxon, seine Handschuhe an den Nagel zu hängen. Die rund 7.000 Zuschauer im Stadion des „Friedens und der Freundschaft“ in Piräus, verabschiedeten ihn mit großem Respekt und stehenden Ovationen.
Das Comeback in Ludwigsburg als Boxer
Dreieinhalb Jahre später entschied sich „Iron Mike“ wieder in den Ring zurückzukehren. Mit Unterstützung des Veranstalters Dimitrios Kassapidis, Geschäftsführer von DK Fight Promotion und dem Sponsor für Online-Sportwetten Betano.com, gab er in der Veranstaltung „Breakout powered by Betano“ sein großes Comeback gegen den Spanier Antonio Gomez. Nicht als Kickboxer, aber als Boxer. Der Kampf fand in der MHP-Arena in Ludwigsburg statt und das Stadion war wie erwartet randvoll mit Zambidis Fans, die aus ganz Deutschland angereist waren, um den griechischen Volkshelden anzufeuern. Der Kampf war schockierend und übertraf alle Erwartungen, denn ein Sehnenriss im rechten Bizeps nach der zweiten Runde, hätte jeden großen Boxer in die Knie und zum Aufgeben gezwungen. Michalis Zambidis jedoch kämpfte nicht mit seinem Körper, sondern mit seiner Seele. Mit einer Hand und einer tobenden Menschenmenge im Rücken, kämpfte er sich nach einstimmigem Ergebnis der Kampfrichter zu einem unglaublichen Sieg.
ETSI hatte ein paar Tage vor dem großen Comeback das Vergnügen, mit dem griechischen Ausnahmeathleten zu sprechen. Wir trafen „Iron Mike“ in seiner Kampfschule in Athen, die in den letzten Jahren ein wichtiger Treffpunkt für viele Kampfsport-Liebhaber geworden ist. Die Lounge der Kampfschule schmücken unendliche Pokale und Gürtel, mit denen er ein ganzen Land unglaublich stolz gemacht hat.
Wirklich, wie war deine Kindheit?
Im Alter von 16 hatte ich keinen Trainer, also machte ich aus meinem Keller ein Fitnessstudio. Ich schnürte einen Boxsack an meine Heizung und fing an zu trainieren. Ich träumte davon Weltmeister zu werden und hatte sogar den großen Ehrgeiz, ungeschlagen zu bleiben. Ich war zu 100% auf das fixiert, was ich liebte und mit täglich hartem Training, einem starken Glauben und unbändigem Willen, erreichte ich alle meine Ziele.
Im Alter von 12 Jahren hast du mit dem Kickboxen begonnen. Was liebst du an diesem Sport?
Ich fing im Alter von fünf Jahren mit dem Bodenturnen an. Der Schulleiter empfahl meinen Eltern diese Sportart für mich, weil ich viel Energie hatte. Zweieinhalb Jahre machte ich diesen Sport. Nachdem wir umgezogen sind, bin ich dann auf Karate Kampfkunst aufmerksam geworden. Dort wurde mir noch mehr Disziplin beigebracht und ich erreichte den schwarzen Gürtel. Ich wollte einen Schritt weiter gehen und landete schließlich bei der damals unbekannten Kampfsportart, dem Kickboxen. Schon nach paar Wochen nahm ich an offiziellen Kämpfen teil.
Gab es Zeiten wo du mit dem Sport aufhören wolltest?
Die Wahrheit ist, dass ich oft an meine Grenzen gestoßen bin, weil mir seit Beginn meiner Karriere viele Hindernisse auf den Weg gelegt wurden. Das machte mich noch härter und entschlossener.
Hat deine Familie dich unterstützt? Hast du Geschwister?
Mein Vater war positiver gestimmt als meine Mutter. Ich habe mich vor meiner Mutter verstecken müssen, damit sie nicht meine Verletzungen im Gesicht sieht. Ich habe einen größeren Bruder, der allerdings nichts mit dem Sport zu tun hat.
Du bist der Grund, das dieser Sport in Griechenland mehr Bekanntheit erlangt hat. Fühlst du das?
Jeden Tag kommen viele Leute auf mich zu und sagen mir, dass ich der Grund bin, wieso sie boxen. Ich freue mich der Antrieb für etwas Gutes zu sein, den Menschen Ziele zu geben. Diese Ziele bringen Menschen positiv weiter. Das freut mich.
Hast du darüber nachgedacht, ein Buch über dich zu schreiben?
Ja, ich würde sehr gerne ein Buch über mein Leben und meine Ziele schreiben und wie ich diese erreicht habe. Das Buch sollte junge und ältere Menschen motivieren, dass sie an ihre Ziele glauben und diese mit einer bestimmten Methode auch erreichen.
Wie gehst du mit Stress um?
Ich stecke alle negativen Emotionen in ein positives Ziel. Man sollte Wege finden, seine Ängste und Sorgen in positive Energie umzuwandeln. In vielen Situationen im Leben machen wir uns Sorgen, verspüren Unsicherheit und haben Angst. Je mehr Stress ich habe, desto fleißiger werde ich, um den Stress sinnvoll zu verarbeiten.
Aus finanzieller Sicht ist Kickboxen ein sehr anspruchsvoller Sport. Wie hast du das in den ersten Jahren hingekriegt?
Anfangs war es sehr schwierig, daher habe ich schon früh an vielen Kämpfen teilgenommen. Eines Tages wollte ich Reis essen und wollte Senf kaufen, um dem puren Reis ein wenig Geschmack zu geben. Jedoch reichte mein Geld nicht. Es war eine sehr harte Zeit. Weit und breit keine Sponsoren und keine Unterstützung. Also fing ich an im Fitnessstudio Unterricht zu geben. Durch meinen Kämpfe und den zahlreichen Siegen, wurde ich langsam immer bekannter.
Was bedeutet jeder Sieg für dich?
Den Tag an dem ich einen Kampf gewonnen habe, habe ich immer genossen. Am nächsten Tag machte ich mich wieder an die Arbeit. Endlose Workouts, neue Ziele. Was auch immer wir tun, es ist gefährlich sich auf den Lorbeeren auszuruhen. Stillstand ist Rückstand.
Was beobachtest du an deinem Gegner?
Ich studiere seine Technik, seine Psychologie und wie er sich im Ring bewegt. Ich muss meinen Gegner gut verstehen. Nur dann kann ich richtig reagieren.
Die fünf Eigenschaften, die ein Kampfsportler haben sollte?
Vision, Glaube, Geduld, Disziplin und die Liebe zu zur „Verrücktheit“.
Wurdest du schon mal auf der Straße provoziert? Wie hast du reagiert?
Im Allgemeinen bin ich ein friedlicher Mensch. Die beste Verteidigung für mich ist das Vorhersehen. Nur so kann ich ein Problem umgehen. Hin und wieder gab es in der Vergangenheit kleine Spannungen, die ich mit einem Lächeln schließlich überwinden konnte.
Wurdest du in Kämpfen schwer verletzt?
Nach 179 Kämpfen im Jahr 2015, als ich dachte, ich hätte meine sportliche Karriere beendet, war ich unglaublich dankbar, weil ich keine ernsthaften Verletzungen hatte. Ich wurde oft schwer getroffen und habe mehr als 300 Stiche an verschiedenen Stellen meines Körpers. Vielleicht tauften mich meine Fans deshalb „Iron“.
Was hast du geopfert und was hast du nach so vielen Jahren harter Arbeit gewonnen?
Ich habe unzählige Opfer erbracht und sicherlich viele kindliche Jahre verloren. Aber dafür habe ich andere Schätze gefunden, die das alles wieder ins Gleichgewicht bringen.
Was haltest du von Nahrungsergänzungsmittel?
Übermaß in jeglicher Form bringt Schaden mit sich. Die Nahrungsergänzung, wie das Wort schon sagt, ist eine Ergänzung. Es soll die gesunde Ernährung ergänzen und nicht ersetzen.
Deutsche Texte Nikolaos Radis