Η Γιώτα Τεληωρίδη περιτριγυρισμένη από τους τρεις γιους της στο μνήμα του συζύγου και πατέρα τους.
Σε αντίθεση με τους περισσότερους μετανάστες συμπατριώτες μας, ο Νικόλαος Τεληωρίδης δεν ήθελε να ταφεί στην Ελλάδα, αλλά στη Στουτγκάρδη, για να είναι κοντά στην οικογένειά του. Η οικογένεια αποτελεί το νόημα και το κέντρο της ζωής και για τη Γιώτα Τεληωρίδη.
Σε ηλικία 17 ετών, ως νιόπαντρη, έφτασε στη Γερμανία το 1966, όπου ο σύζυγός της διέμενε μόνιμα για 6 χρόνια. Για εκείνον η αρχή ήταν πολύ δύσκολη, ειδικά όσον αφορά τη γλώσσα και την καθημερινότητα στα καταλύματα μεταναστών-εργατών. Για εκείνη ήταν πιο εύκολο να προσαρμοστεί. «Μόνο το κρύο με ενοχλούσε. Στην αρχή και οι άνθρωποι μου φαίνοταν κρύοι. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μας, για παράδειγμα, πάντα με άφηνε να περιμένω έξω από την πόρτα, όταν ερχόμουν να πληρώσω το ενοίκιο», θυμάται η 61χρονη συνταξιούχος.
Ακολούθησαν πολυάσχολα χρόνια. Οι δύο σύζυγοι είχαν αντίθετες βάρδιες ώστε να μπορεί πάντα κάποιος να βρίσκεται δίπλα στα παιδιά.
«Είμαι χαρούμενη και αγαπώ κάθε μέρα με τον δικό μου τρόπο».
To 1969, ο πρωτότοκος γιός τους Matthäus γεννήθηκε με κάποιας μορφής αναπηρία. Αλλά τίποτα δε μπορεί να σταματήσει τη Γιώτα, ειδικά σε ότι έχει να κάνει με την ευημερία των παιδιών της. Γι΄αυτό έστειλε το γιο της σε κανονικό σχολείο. Όλοι της οι γιοι πήραν τον δικό τους πετυχημένο δρόμο.
«Ευχαριστώ το Θεό για την υγιή μου οικογένεια, και τη Γερμανία για τις πολλές ευκαιρίες που μας προσέφερε», λέει ο συνταξιούχος. Όποιος τη γνωρίζει – από την εκκλησία ή τις διάφορες οργανώσεις- τη χαρακτηρίζει ως μία χαρούμενη και δυναμική γυναίκα.
Η συνέντευξη δόθηκε το 2010 στο Νικόλαο Ράδη με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας του.