Δεν είναι βέβαια υπέργηρος και δείχνει γερός σαν οξιά στα 75 του, ενώ διατηρεί πάντα κι αυτή την χαρακτηριστική, ελαφρώς σαρδόνια και αόριστα απειλητική έκφραση την οποία δεν μπορεί να κλονίσει ούτε η σκέψη του Πρόεδρος Τραμπ, τον οποίο έχει «λούσει» δημοσίως με τις πιο απαξιωτικές και υβριστικές φράσεις. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο παρότι δεν χρησιμοποιεί social media, ξέρει ότι διανύουμε εποχές ακραίας «RIPολογίας» και αναρωτιέται για το περιεχόμενο της δικής του νεκρολογίας απαντώντας σ‘ ένα τύπου «όσα μου έμαθε η ζωή» ερωτηματολόγιο πριν λίγες μέρες στον Guardian. Ιδού τα αποφθέγματά του για την υποκριτική, την πατρότητα, τη φήμη, την υστεροφημία, και για τον λόγο που δεν παίζει ποτέ στο θέατρο…

Είμαι περφεξιονιστής. Πάντα ήθελα να κάνω όσο πιο πολλή έρευνα γινόταν για έναν ρόλο. Για τον «Ταξιτζή» οδήγησα ταξί για μερικές εβδομάδες. Πιθανότατα δεν ήταν απαραίτητο, αλλά ήταν κάτι που ήθελα να κάνω έτσι κι αλλιώς.  

Μεγάλος συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να εκτιμάς τα πράγματα που άφησαν πίσω οι γονείς σου. Ο πατέρας μου, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο ο πρεσβύτερος, ήταν καλλιτέχνης και από τότε που πέθανε, έχω διατηρήσει το ατελιέ του όπως ακριβώς το άφησε. Είχαμε μαζευτεί μετά τον θάνατό του όλη η οικογένεια και λέγαμε τι να το κάνουμε, αλλά γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική από το να βλέπεις κάτι σε αναμνηστικές φωτογραφίες, όποτε δεν αγγίξαμε τίποτα.

Έμαθα πολλά χρήσιμα ως πατέρας από τον πατέρα μου. Ήξερα ότι με αγαπούσε. Ήταν σημαντικό για μένα να τα ξέρω, και συνεπώς ξέρω ότι είναι σημαντικό να ξέρουν τα παιδιά μου ότι τα αγαπώ. Τους δίνω τον χώρο τους, αλλά περνάμε και αρκετό καιρό μαζί. Σίγουρα μπορώ να είμαι αυστηρός αν χρειαστεί. Τώρα πια είμαι παππούς πλέον, μπορώ να το διασκεδάζω χωρίς τις άμεσες ευθύνες που έχουν οι γονείς. Έχω έξι παιδιά και τέσσερα εγγόνια, οπότε ξέρω τι σας λέω.  

Υπάρχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες τώρα από όταν ξεκινούσα εγώ. Τότε υπήρχαν μόνο συγκεκριμένες τηλεοπτικές παραγωγές και οι ταινίες που γυρίζονταν όλες σχεδόν στην Καλιφόρνια. Η τηλεόραση και το ίντερνετ παρέχουν πλέον τόσες ευκαιρίες απασχόλησης για νέους ηθοποιούς.  

Καμιά φορά το σωματικό μπορεί να ενσαρκώσει το ψυχολογικό. Γι‘ αυτό πήρα τριάντα κιλά όταν υποδύθηκα τον Τζέικ ΛαΜότα στο «Οργισμένο Είδωλο». Είχα αφοσιωθεί στην παραστατική καθίζηση του χαρακτήρα του, που για μένα έβρισκε τον ιδανικό συμβολισμό στη σωματική παρακμή του. Δε νομίζω ότι το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο με τη χρήση των «προσθετικών» που γίνεται σήμερα.  

„Καμιά φορά το σωματικό μπορεί να ενσαρκώσει το ψυχολογικό. Γι‘ αυτό πήρα τριάντα κιλά όταν υποδύθηκα τον Τζέικ ΛαΜότα στο «Οργισμένο Είδωλο». Δε νομίζω ότι το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο με τη χρήση των «προσθετικών» που γίνεται σήμερα“

Κατανοώ γιατί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα social media, αλλά εγώ δεν τα χρησιμοποιώ. Με τίποτα! Ούτε και πολλή τηλεόραση βλέπω, ούτε και σινεμά πάω πια. Μου φαίνονται αχρείαστοι αντιπερισπασμοί, και από αυτούς άλλο τίποτα, δεν μου χρειάζονται άλλοι.  

Η φήμη δεν αποτελεί ζήτημα για μένα εδώ και χρόνια. Όταν ήμουν νεότερος, δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλη αυτή την προσοχή πάνω μου, αλλά πλέον είμαι εντάξει με όλα αυτά. Κυκλοφορώ ελεύθερα και αν ο κόσμος θέλει να με χαιρετήσει ή να βγει μια φωτογραφία μαζί μου, από μένα κανένα πρόβλημα.  

Προτιμώ το σινεμά από το θέατρο. Υποθέτω ότι θα μπορούσα να παίξω στη σκηνή αν έβρισκα ένα συγκλονιστικό καινούριο θεατρικό έργο. Μπορείς όμως να κάνεις τόσα περισσότερα με τις ταινίες, μπορείς να δημιουργήσεις μια ιδανική ψευδαίσθηση. Οι ταινίες κρατάνε για πάντα, είναι σαν ένα προσβάσιμο κομμάτι της ιστορίας.  

Δεν έχω ιδέα τι θα γράφει η επιτύμβια στήλη μου, αλλά είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα λένε οι νεκρολογίες. Τις προάλλες συνάντησα σ‘ ένα δείπνο κάποιον που γράφει νεκρολογίες για τους New York Times και μου είπε ότι για τους πιο γνωστούς κάποιας ηλικίας κατά κανόνα τις γράφουν «προληπτικά» – και ότι ήμουν ένας απ‘ αυτούς. Είναι ήδη έτοιμη δηλαδή και απλά θα προσθέσουν κάποιες «τεχνικές» λεπτομέρειες την τελευταία στιγμή.

Πηγή www.lifo.gr