Σύρω το τοξάρι μ΄ δεξῐά, ανοί(γ)ουνταν γεράδες*
Παίρω και συρ΄ ατό ζερβά, κλαινίζω* τσι μανάδες.
Για πέει με, λύρα μ΄ έμμορφον, πώς εγροικάς ατά όλῐα;
Και το λαλόπο σ΄ το γλυκόν, πως παίρ΄ λαρών* τα πόνῐα;
Τα πλούτῐα ας είναι τη ζεγκίν*, κ΄ εσύ τ΄ εμόν ας είσαι,
Σ΄ όλια τα τέρτῐα μ΄ ση χαρά μ΄ σύ μαναχόν κανείσαι*,-
Η πşη* ‚μ΄ τ΄ απέσ΄ όντας πονεί, όντας τşουζ΄ το καρδόπο μ΄,
Εσέναν παίρω μετ΄ εμέν και τρα(γ)ωδώ τ΄ αρνόπο μ΄.
Γεννίουμες κι ουλ şαίρουνταν, εσύ έρχες΄ πυρίκ΄ς μας
Κι ους να γερούμ΄ και δάνομε, εσύ χαριεντερίεις* μας
Πάππον προς πάππον μετ΄ εσέν έρχουμες και θα πάμε
Σουμάδαν*, γάμον, φαγοπότ΄, μετ΄ εσέναν ευτάμε.
Λες μας ντ΄ εποίναν* τ΄ εμετέρ* σα παλαιά τα χρόνῐα
Κ΄ εσύ θα λες ξαν ουλτς τσι νέοις τ΄ εμέτερα τα πόνῐα-
Λες τη κυρού μ΄ τα έργατα τη μάνας ιμ΄ τα δάκρῠα,
Εσύ κλαινίεις ξενιτεμέντς, πέραν σα θαλασσάκρῐα,
Και σο ταφίν εμούν* απάν΄ εσύ μοιρολογάς μας,
Εσύ εξέρτς το βάλσαμον, εσύ παρηγοράς μας!
Και λες…και κλαις…και şαίρεσαι….
(Πολύκαρπος Χάιτας)
γεράδες = πληγές
κλαινίζω = προκαλώ το θρήνο, κλάμα
λαρών‘ = γιατρεύει
ζεγκίνς = πλούσιος
κανείσαι = φτάνεις
σουμάδα = αρραβώνες
εποίναν = έκαναν- εποίουν
εμετέρ = ημέτεροι, δικοί μας
εμούν = ημών
χαριεντερίζω = ευχαριστώ, τέρπω, ευφραίνω, χαροποιώ
πşη = ψυχή.